Het 'moeilijke kind'

31-07-2025
⛓️‍💥 Het 'moeilijke kind' ⛓️‍💥

 

Ik was dertien toen ik het voor het eerst écht hoorde:
"Waarom ben je zo moeilijk?"
Die vraag heeft me jarenlang achtervolgd. Het voelde als een oordeel: er is iets mis met jou. Alsof ik niet oké was. Alsof ik mislukt was.


Als we denken aan depressie, zien we vaak iemand voor ons die stil in een hoekje zit. Iemand die veel huilt. Die bang is.
Maar wat we vaak vergeten, is dat depressie ook boos kan klinken. 

Korte antwoorden. Zuchten. Uithalen. Woede als een emmer die continu overloopt.


Ik noem het weleens mijn 'boze Jonneke-periode'.
De tijd waarin verdriet zich pas liet zien als ik alleen was. De rest van de dag was ik scherp, fel, kortaf.

En niemand die zag waar die boosheid vandaan kwam.

"Waarom doe je zo lelijk?" vroeg mijn moeder dan.


Maar in mij schreeuwde iets anders:
'Zie je dan niet hoe slecht het met me gaat?'

Vanuit die pijn werd ik alleen maar bozer. Boos op de wereld die me niet begreep. Boos op mijn ouders, die - zo voelde het toen - niets om me gaven.


Pas later begreep ik: mijn moeder had geen kwade bedoelingen. Ze wist gewoon niet beter.


En ik? Ik wilde helemaal niet moeilijk zijn.
Maar ik had wél een moeilijk hoofd. Mijn brein werkte anders dan bij anderen.
In mijn hoofd was alles donker.
Een eindeloze tunnel zonder licht.
En geloof me: als je daar leeft, word je moe. Kortaf. Boos. Kapot.


Als jouw kind verandert van een rustige puber in iemand met een kort lontje of een scherpe tong,
vraag dan niet als eerste: "Waarom ben je zo moeilijk?"
Vraag je liever af: "Wat zit hierachter?"
Wat probeert dit gedrag te vertellen?


Want alleen als je durft te kijken achter het gedrag, ontstaat er weer verbinding🔗
En alleen vanuit verbinding ontstaat herstel❤️‍🩹
Share